Over angst

We hebben allemaal best wel veel dingen waar we bang voor zijn. Als we heel eerlijk naar onze angsten durven te kijken, dan kunnen we allemaal wel een lijstje maken van 10 angsten. Maar Dat lijstje hoeven we helemaal niet te maken. We hoeven alleen maar te zien dat het simpelweg meer is van hetzelfde. Dat het één grote kluwen is, van meer van hetzelfde.

Elke keer draaien we weer in een andere angst rond. We hebben dan niet door dat het ook weer gewoon angst is. Meer van hetzelfde. Als we kunnen zien dat het alleen maar een hele grote kluwen meer van hetzelfde is, hebben we het alweer een stukje vereenvoudigd. We hebben het dan alweer een stukje meer doorzien. Dan begrijpen we ook dat we onze angsten dan ook niet meer allemaal één voor één hoeven op te lossen.

Vanuit ons mensstuk kunnen we ze helemaal niet oplossen. We kunnen niks oplossen vanuit ons mensstuk. Want het mensstuk gelooft ze altijd. Het mensstuk zit zelf ook in die illusionaire film, dus vandaaruit kunnen we ze nooit oplossen.

We hoeven alleen maar steeds meer te doorzien dat ze er in het bewustzijn helemaal niet zijn.

Net als gedachten, (angsten zijn trouwens ook gedachten), die mogen er ook wel zijn, we hoeven niet gedachteloos te worden. We hoeven alleen maar te doorzien dat al die gedachten niet waar zijn, niet echt zijn, illusies zijn. Uiteindelijk merken we dan ook dat de gedachten steeds minder worden, maar dat gebeurt eigenlijk vanzelf. Zo hoeven we ook niet angstloos te worden in het mensstuk. We hoeven alleen maar steeds meer te doorzien dat ze niet waar zijn, niet echt zijn, illusies zijn. We hoeven alleen maar te doorzien dat ze er niet hoeven te zijn. Wel mogen zijn, maar niet hoeven te zijn.

Ons bewustzijn heeft niet eens de behoefte om ze op te lossen, die zegt dat ze er rustig mogen zijn.

Al die angsten zijn als een heel legertje monsters. Illusionaire monsters die a.h.w. in een rij staan tegenover het bewustzijn. Het bewustzijn is die liefdevolle transparantie. Zo staat er dus een rij monsterlijke illusies tegenover de liefdevolle transparantie. Maar die illusies kunnen nooit binnenvallen in die transparantie. Ze kunnen daar niet binnenkomen. Ze kunnen daar niet aanhaken. Het bewustzijn, oftewel de transparantie, ziet ze, doorziet ze, ziet dat ze niet echt bestaan in wie we werkelijk zijn. Zo kunnen we ze wèl oplossen; door het licht van ons bewustzijn erop te laten schijnen. Doordat we ons met al ons heldere bewustzijn, bewust zijn dat het alleen maar illusies zijn. Dan zullen ze hun greep verliezen.

Zolang wij er nog in ronddraaien, zal de mind merken dat hij greep op ons heeft. Dat wij er nog in meegaan… Dan blijven ze bestaan en terugkomen. Ze dienen zich als het ware af en toe aan met de vraag: ga je mee in deze illusie, geloof je het nog. Ja? Oké, dan zit je nog in de angst. Dat mag, maar het hoeft niet.

Alle angsten mogen er zijn, maar ze hoeven er niet te zijn. Het is als het kamertje met de twee helften, we kunnen gewoon kiezen waar we in gaan zitten.

Het is niet anders dan andere dingen die zich aandienen en ons uitdagen om in ons bewustzijn te blijven. Ook de angsten komen bij ons en vragen: kun je al in je bewustzijn blijven?

En dan kan hier ook weer de conclusie of de helderheid komen: “ik ga dat helemaal niet meer doen joh!. Ik ga daar helemaal niet meer in mee”. Als we ons daar heel consequent bewust van kunnen blijven, dan zal het patroon vanzelf verdwijnen. Het krijgt geen voeding meer. er worden dan geeen enkele gedachten en emoties meer aan toegevoegd. Het is als een wiel wat nog even een stukje doorrolt, maar wat niet meer aangedreven wordt,

We hebben onze angsten zelf bedacht, zelf gecreëerd. En we kunnen en mogen daar in meegaan, in die verzinsels, maar het hoeft helemaal niet. Als we er in meegaan, zitten we in de zwaarte en hebben ze ook een effect op het lichaam. We hoeven als het ware maar één stap opzij te doen, in het bewustzijn en dan we zijn er weer uit. En dan verdwijnt ook de zwaarte uit het lichaam weer.

Uiteindelijk gaan alle angsten over de angst voor eigen grootsheid en stralendheid. Als we die steeds meer gaan doorzien zullen alle andere angsten ook steeds meer doorzien/oplossen.

Interessant is ook dat we niet eens in de gaten hebben hoe vaak we in het vertrouwen zitten. Vertrouwen op het leven. Dat we beschermd en geholpen worden. Want er zijn zoveel momenten dat we niet bang zijn, niet met onze angsten bezig zijn. Maar gewoon vertrouwen dat er voor ons gezorgd wordt. Het is niet dat al onze angsten dan opeens weg zijn. Want op een ander moment zullen we daar opeens wel weer inschieten. We zijn er op dat moment niet mee bezig, en dus lijkt het alsof ze ook niet zijn. We kunnen er simpelweg niet continu mee bezig zijn. En als we er niet mee bezig zijn, is onze mind er tussenuit, en zitten we op dat moment automatisch in ons vertrouwen. Grappig toch.